Ես իմ անուշ Հայաստանի (Եղիշե Չարենց) Ես իմ անուշ Հայաստան արևահամ բարն մ սիրում, Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում, Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման ՈՒ նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պարն եմ սիրում: Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե, Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ, Մթում կորած խրճիթների անհյուրընկալ պատերը սև ՈՒ հնամյա քաղաքների հազարամյա քարն եմ սիրում: ՈՒր էլ լինեմ – չեմ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր, Չեմ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրերը մեր, Ինչքան էլ սուր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր, Էլի ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան յարն եմ սիրում: Իմ կարոտած սրտի համար ոչ մի ուրիչ հեքիաթ չկա, Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա, Աշխարհ անցիր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա, Ինչպես անհաս փարքի չամփա` ես իմ Մասիս սարն եմ սիրում |
Егише Чаренц Ес им ануш Айастани Я солнцем вскормленный язык моей Армении люблю,
|
ԽՈՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ.. Լսիր, որդիս, պատգամ որպես, Սիրող քո մոր խոսքը սրտանց, Այսօրվանից հանձնում եմ քեզ, Հայոց լեզուն հազարագանձ: Կտրել է նա հանց աստղալույս, Երկինքները ժամանակի, Շառաչել է խռովահույզ, Սլաքի հետ Հայկյան նետի: Ու Մեսրոպի Սուրբ հանճարով, Դարձել է գիր ու մագաղաթ, Դարձել է հույս, դարձել դրոշ, Պահել երթը մեր անաղարտ: Նրանով է մայրս ջահել Ինձ օրորոց դրել մի օր, Հիմա եկել մեզ է հասել Նրա կարկաչը դրավոր: Պահիր նրան բարձր ու վճիտ, Արարատի Սուրբ ձյունի պես, Պահիր նրան սրտիդ մոտիկ, Մեր պապերի աճյունի պես: Ու տես որդիս, ուր էլ լինես, Այս լուսնի տակ ուր էլ գնաս, Թե մորդ անգամ մտքից հանես, Քո Մայր լեզուն չմոռանա’ս… |
СЛОВО СЫНУ(Сильва Капутикян) Едва забормотал ручей, Едва над зеленью долин Запела птица меж ветвей – Заговорил и ты, мой сын. Ты слово первое сказал На древнем нашем языке, Губами детскими припал К бессмертным струям в роднике. Мой сын, тебе я отдаю Наследство. Обещай беречь, Как ценный клад, как жизнь свою, Армянскую родную речь. Гремел в пустынях наш язык, Звенел у края горных троп, Стрелою Гайка* в мир проник, Ему учил народ Месроп*… На свитках письменами стал, Стал нашим знаменем в веках И вел народ меж диких скал Под небом в хмурых облаках. На нем о тяжкой доле пел Изгнанник вечный – армянин, Язык наш песнею гремел В дни испытующих годин. Бывало, пела мать, грустя, Мне колыбельную на нем, Теперь к тебе, мое дитя, Пришел он сквозь века ручьем. Журчи весеннею водой, Как птица щебечи в садах, Пусть станет наш язык седой Ребенком на твоих устах! Храни его, да будет он Так чист, как Арарат в снегах, Храни его для всех времен, Как незабвенных предков прах. Ты защищай его везде, Как защитил бы мать свою, Придя на помощь к ней в беде, Сражаясь за нее в бою. Не запятнай же чистоты, Куда бы ты ни правил путь. И если мать забудешь ты – Армянской речи не забудь! |